ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

Κάθε πρωί πού ξυπνάει, κοιτάζει τήν Ἀνατολή. Τό ταξείδι ἀρχίζει. Ὁ ἥλιος ἀνεβαίνει καί φωτίζει τήν πόλη του. Ὁ κόσμος του, ἀκόμη στό σκοτάδι, διώχνει την θολούρα ἀπό τήν ἀδιαφορία.

Ἡ Λεμεσός ἀκούει...

Κάθε πρωί γύρω στίς πέντε κλείνει τά μάτια καί βλέπει μπροστά,  ὑπόσχεται. Ὀνειρεύεται τό χάδι ἄλλων καιρῶν, πού ζοῦν στό παρελθόν. Νοιώθει τή μυρωδιά, πού ποτέ δέν ἄγγιξε το πρόσωπό του, μέ ἀνάγκη παιδική, μέ ἀγωνία ἐφήβου, γιατί ὁ καιρός περνάει. Ἀκούει τίς φωνές πού κυκλώνουν  συγγνῶμες, τά ὄχι πού περισσεύουν καί τίς χειρονομίες τῶν ὀνομάτων τῆς Δευτέρας Παρουσίας.

Σάν «ἐκέκραξα πρός σέ», Λεμεσός, «ἕνεκεν τοῦ Ὀνόματός σου ὑπέμεινά σε», μέχρι πού νύκτωσε.