ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ

Ἀνέβηκε στό κάστρο τῆς πόλης καί ἀπό τά τείχη κοίταξε πέρα τήν Ἀνατολή. Ἀπό κεῖ εἶχε ἔρθει πρίν πέντε αἰῶνες τό τελευταίο καράβι κι ἔφερε μαζί του τόν  Ἔρωτα. Ἦταν τότε, πού ὁ Ἰούδας περιπλανώμενος ἀποφάσισε νά κλέψει αὐτά πού ἀγάπησε.

Ἡ μυρωδιά ἀπό τό λιβάνι τόν κυνηγοῦσε στα  στενά μονοπάτια τοῦ φεγγαριοῦ καί τά κεριά πού ἄναβε, ἔκαιγαν τήν καρδιά του. Τήν ἴδια σημασία εἶχαν καί τά λόγια του , ὥσπου τά πάθη τοῦ ’γίναν θάλασσες καί οὐρανοί. Οἱ χαρές καί οἱ λύπες του, ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐλπίδα τοῦ᾿γίναν ἕνα, μέ αὐτά πού ἤθελε νά βλέπει ὁ Ἄρχοντας.

Ἀνέβηκε στό κάστρο τῆς πόλης καί ἀπό τά  τείχη κοίταξε πέρα τή Δύση. Τά καράβια τῶν Φράγκων πολιορκοῦσαν τό κορμί της καί αὐτή μέσα στήν πανοπλία της ἑτοίμαζε τήν παράδοσή της.

Ἀπό τά βουνά τῆς Ἀρκαδίας τό βλέμμα του πέρασε στό Ἄργος, στό Ναύπλιο, στούς συντρόφους τῆς Αὐστρίας , στήν πορεία τοῦ Πολυτεχνείου, στήν Ἰσαάκεια κάθοδο Σολωμικών μηχανῶν. Χωρίς συνοχή, σάν ἀτελείωτη πτώση ἡ μυρωδιά ἀπό τό κρασί  θύμισε τά ματωμένα μονοπάτια τῆς Ἐλευθερίας, χωρίς συνοχή. 

Κοίταξε τό φεγγάρι καί σκέφτηκε ὅτι μποροῦσε μόνο νά τό χαρίσει σέ ὅλους αὐτούς, τούς τελευταίους μαχητές, πού περιπλανήθηκαν στά τείχη τῆς πρωτεύουσας, στά Θεοδοσιανά τείχη , στά  τείχη τῆς Θεσσαλονίκης , στά τείχη τοῦ Σώματός της.

Τό κορμί της ἔγινε μάρμαρο καί ὁ λόγος της ὁ λόγος τῆς Ζωῆς.

Οἱ χαρές καί οἱ λύπες του χάθηκαν στήν τελευταία γουλιά τῆς μετάληψης.