ΕΤΑΙΡΑ

ΕΤΑΙΡΑ

Ἐδῶ δέν μποροῦσε νά βάλει μιά λευκή προβιά καί νά ἐμφανιστεῖ σάν ἀρνάκι. Ὄχι γιατί δέν ὑπάρχουν προβιές. Ὅλοι σ’ αὐτή τήν πόλη μεταμορφώνονται. Ὄχι γιατί δέν ὑπάρχουν

ἀμνοερίφια. Ἀπό αὐτά ἄλλο τίποτα!

Τό πρόβλημα εἶναι…δέν ἔχει θεές αὐτή ἡ πόλη.

Δέν ὑπάρχει ἡ Σελήνη νά τήν ἀποπλανήσει καί νά κάνει ὅλα του τά κέφια. Νά πιεῖ τούς χυμούς της καί νά κάνουν βόλτα γυμνοί στό πράσινο λειβάδι. Ἐξαφανίστηκε ἡ Σύριγγα, πού δέν τόν πήγαινε μέ τίποτα. Αὐτή, πού γιά νά γλυτώσει ἀπό τό ἀνίερο πάθος του ἔγινε καλαμιά. Ἡ Ἠχώ, ὅταν τόν ἀντίκρυσε, ἔγινε ἀντίλαλος. Αὐτό εἶναι τό πρόβλημα! Δέν ἔχει Θεές αὐτή ἡ πόλη....

Καί μείναμε μοναχοί νά ὀνειρευόμαστε, νά ἀντιστεκόμαστε στή σκέψη τοῦ εὐνουχισμοῦ, στούς λεγεωναρίους, στό μισοφέγγαρο τῆς γῆς.

Στή μιζέρια τῶν σχέσεων, τῆς καθημερινότητας τῆς ἐπαφῆς, στή μιζέρια τοῦ ἐγώ. Καί περιμένω ἕνα μήνυμα, ὅτι κάπου ὑπάρχεις ἐσύ καί μέ ἀκοῦς, Θεά τῶν Θεῶν μου, Γυναίκα τῶν Γυναικῶν μου, Κυρία τῆς Ἐλπίδας μου. Ἐσύ, πού δέν πίστεψες ποτέ τί εἶναι ὁ Ἔρωτας , πού μέ ἔρριξες στό βωμό τῶν πιστῶν Σου καί ἔγινα θυσία στό ὄνομά Σου. Ἐσύ, πού μέ ἔδίωξες στό μήνυμα τοῦ πόνου. Ἐσύ, πού χωρίς τήν ἀνάσα Σου δέν θά εἶχα ζωή.