Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

                                            

                                               Στόν Μάριο Α.

Κοντεύουν μεσάνυκτα, οἱ νύκτες ἀναστηλώνουν  ἐπιθυμίες καί ἐξαφανίζουν ἐνοχές, ἐνῶ μέ ἀργές κινήσεις χαϊδεύει τό ποτήρι, δουλεύει τό μυαλό του καί θυμᾶται ἱστορίες μέ ἀνθρώπους πού χάθηκαν στόν ὁρίζοντα, πρίν γίνει καί ὁ ἴδιος πρωταγωνιστής. Χαμογελώντας στή ζωή πού βρίσκεται ἐδῶ. Κρυφοκοιτάζει τίς λέξεις του ἀφήνοντας τήν ἀναζήτηση στίς πράξεις: καί γώ, χάνομαι στή φωνή του, πού μέ ἀκολουθεῖ σάν ψίθυρος. 

Σάν τήν ἠχώ, πίνω, καπνίζω, σημαδεύω τό μυαλό μου, σκέφτομαι τίς στιγμές πού φεύγουν καί δέν προλαβαίνω νά πῶ μία κουβέντα, νά διακόψω.

Καί ὅταν ἀποχωρήσει, ξημέρωμα πιά, κλείνω τήν πόρτα πίσω μου καί λέω στόν καθρέφτη «ἔχεις ἀπόλυτο δίκιο!» .