ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ 

Χόρεψε! Χόρεψε, ἄγγελέ μου! Χόρεψε, ψυχή μου! Χόρεψε τό μυαλό μου… Φτερούγισε χορεύοντας μέσα στό πλῆθος τῆς ἀγορᾶς.

Μίας ἀγορᾶς πού σβήνει τά φῶτα της τό βράδυ, γιά νά μήν ξυπνήσει τούς νεκρούς της. Ἐκεῖ πού οἱ περαστικοί ἀδιάφορα κοιτᾶνε, χόρεψε μέ ρυθμό πού δέν μετριέται,  μέ ρυθμό πού δέν ἀκούγεται, μέ τό ρυθμό τῆς ὁμιλίας τοῦ κόσμου τῆς ἀγορᾶς.

Τοῦ πλήθους πού μαγεύεται, τοῦ πλήθους  πού φωνάζει, τοῦ πλήθους πού σιωπᾶ καί φτύνει, τοῦ πλήθους πού οὐρλιάζει. Χόρεψε ἀνάμεσα σέ αὐτούς, πού ρίχνουν βάγια στό μονοπάτι σου, σέ αὐτούς πού φωνάζουν «ἆρον ἆρον σταύρωσον αὐτήν».

Καί ὅταν τό ἀηδόνι κελαηδήσει, τότε ὁ Πάνας θά ἐμφανιστεῖ καί πάλι παίζοντας αὐλό. Αὐτή τή φορά θά εἶναι μόνος. Κανείς δέν θά Τόν ἀκολουθεῖ. Ἡ συνοδεία Του διάσπαρτη ψάχνει τούς ἤχους της χορεύοντας.

Οἱ τρόποι τῆς Ἀγορᾶς, οἱ κλίμακες τοῦ Πέραν, τά μακκάμια τῆς Ἰωνίας , ὁ ρυθμός

τῆς Μεσογείου θά σέ κρατήσουν ζωντανή, θά ὁδηγήσουν τά βήματά Σου.

Καί Σύ, Ἱέρεια, θά κινηθεῖς ἀνάμεσα στούς κιθαρωδούς καί στά τύμπανα πού ξεφύτρωσαν μπροστά μας, θά νικηθεῖς ἀπό τίς μελωδίες αὐτῶν πού ἔφυγαν νωρίς.

Ἀφίλητη ψυχή, δίχως ντροπή  ἡδονοβλεψίας τῆς φιγούρας σου νά ποθῶ τό ζωντανό σου κορμί, σέ πεῖσμα τοῦ μισοῦ φεγγαριοῦ πού προβάλλει στό βουνό. Φτερούγισε σάν τόν ἀητό τοῦ τελευταίου Αὐτοκράτορα καί πέταξε ψηλά!